Een keuze die geen keuze is

Spuit. In. Oog. Bij het uitspreken van die woorden gingen mijn haren recht overeind staan. Hallo! Ik heb maar één goed oog, hoor…..De arts herkende mijn angst en legde daarom uit waarom ik een ijzingwekkende naald in mijn oog zou krijgen. De vloeistof uit de spuit moet ervoor zorgen dat het (glas)vocht uit mijn oog stroomt. En dat zou mijn zicht weer moeten verbeteren. Ik moest het allemaal nog zien.

De dag van de spuit

De dag van de spuit had ik mijn broer meegenomen naar het ziekenhuis. Ik was redelijk rustig, totdat een zuster in het voorbijgaan vroeg: “Komt u ook voor een spuit?”
Ik: “Ja”.
Zuster: “Herpesvirus in uw oog?
Ik: “Ja, denk ik?”
De zuster liep met een zorgelijke blik door. En daardoor vlamde mijn ongerustheid weer op. Tot rode vlekken in mijn nek aan toe.

Snel daarna werd ik binnengeroepen. En daar stonden we dan: 1 oogarts, 2 assistenten, ik en……geen bed.  “Ik ga wel op de grond liggen, hoor”, grapte ik om de lucht te klaren. De oogarts beende met grote stappen de kamer uit en kwam terug met een bed. “Dit lijkt me toch iets comfortabeler, mevrouw”, lachte de arts. Daar gingen we dan. De arts kwam dicht bij me staan, druppelde mijn oog en direct daarna voelde ik DE spuit gaan. Begrijp me goed: het deed absoluut geen pijn, maar je ‘voelde’ het wel gaan inclusief vloeistof. Binnen 3 minuten was het gepiept. Ik stond op en vroeg aan de oogarts: “Wanneer kan ik weer lezen?”
“Mevrouw, áls u al kunt lezen en ik zeg nadrukkelijk áls, dan duurt dit minsten vier tot zes maanden”.

De stille weg naar huis

Beduusd door het antwoord, liep ik zwijgend de kamer uit. Naar mijn broer. Hij keek alleen maar en vroeg niks. In diepe stilte liepen we naar de lift waar hij pas vroeg:  “Joh, wat is er?!” Ik: “Misschien komt het wel nooit meer goed en kan ik niet meer lezen.” De lift ging naar beneden en ik ook. Letterlijk en figuurlijk.
We liepen zwijgend naar de auto en bleven zwijgen. Er viel ook niets te zeggen.

Bij thuiskomst heb ik een paar mensen gebeld. En verder even niks. Ik moest het snoeiharde antwoord van de arts een plek zien te geven. Maar hoe doe je dat als je grootste hobby en werk lezen is en de kans groot is dat je dat nooit meer kunt?

“Goed bedoelde adviezen”

Al snel na DE spuit, kwamen vrienden en familie bij mij op bezoek. En toen kwam ik erachter dat een mens goed bedoeld een hoop verkeerd kan zeggen. “Zal ik een luisterboek meebrengen voor je? Dat is zo leuk, doe ik ook altijd in de auto,” vroeg een vriendin vrolijk.  Ik heb het rustig beantwoord, geloof ik. Maar vanbinnen kookte ik. Weten jullie het verschil tussen een vrijwillige keus en GEEN keus?!

Ik heb drie luisterboeken gekregen en NEE ik heb ze nog steeds niet beluisterd, ook al zie ik inmiddels weer goed (80%)  Het heeft 6 maanden geduurd voor de spuit zijn werk gedaan had en ik heb me maanden een soort van Máxima gevoeld. Tijdens haar bruiloft rolde er een traan over haar wangen toen ze de eerste tonen van Adiós Nonino gehoord. Bij mij rolde  er dagenlang zomaar een traan uit mijn oog. En dat was voor mij het hoopvolle teken dat de spuit werkt.

‘De traan van Máxima’ gaf me houvast.

Anja de Jong